„Nie wychodzi mi z mężczyznami. Jakiś czas temu skończyłam studia. Zaczęłam pracować i nagle mam 34 lata. Nie miałam jeszcze stosunku z mężczyzną. I to mnie poważnie męczy. W szkole średniej dużo się uczyłam, nie miałam czasu na zabawy po dyskotekach. Właściwie to trochę z rozpędu, bo w podstawówce przez 8 lat byłam najlepszą uczennicą w klasie. Wtedy też zauważyłam, że chłopaki trochę się mnie boją. Na studiach krótko podkochiwałam się w koledze z roku. Kiedyś pojechaliśmy na wakacje nad morze i nawet była próba stosunku. Miał chyba jakieś kłopoty ze wzwodem, bo mu nic nie wyszło. Potem próbował pieść mnie ustami, ale byłam zbyt zawstydzona, żeby osiągnąć jakąś satysfakcję. A wiedziałam, czego mogę oczekiwać, bo od końca ogólniaka się masturbuję. Chłopak w końcu znalazł sobie inną. Parę miesięcy temu napisałam doktorat i krótko po obronie poznałam znacznie młodszego mężczyznę. Mogę powiedzieć, że się w nim zakochałam. Platonicznie. Długo nie mogłam przełamać się, żeby powiedzieć mu o tym, co do niego czuję. Widywaliśmy się niemal codziennie przy okazji pełnienia obowiązków zawodowych. Udawałam, że jest mi obojętny. W końcu się przełamałam. Był zaskoczony moimi uczuciami. Parę razy mówiliśmy się nawet na kolację. Na ostatniej powiedział, że możemy zostać przyjaciółmi. Tracę sens życia. Maria”.