„Trzy lata temu zmarł mój mąż. Mamy dwójkę dorosłych, wykształconych dzieci. Mają już swoje domy, rodziny i dzieci. Przez ostatnie lata miałam bardzo ułożone, ale i smutne życie. Kościół, park, cmentarz, samotne powroty do domu i tak całymi miesiącami. Jakiś czas temu, trochę za namową dzieci, zapisałam się na Uniwersytet Trzeciego Wieku i tu nastąpił zwrot w moim życiu: poznałam bardzo kulturalnego pana. Prawdę powiedziawszy nie myślałam, że jeszcze jakikolwiek mężczyzna zwróci na mnie uwagę i że ja będę umiała kimś się zainteresować. Ale, ku mojemu nieskrywanemu zdziwieniu, tak właśnie się stało. Może atmosfera uniwersytetu, a może optymizm i dynamizm ludzi, którzy tam uczęszczają zrobił swoje. Przedstawiłam Go moim dzieciom i wnukom i stał się następny cud: wszyscy go zaakceptowali i polubili. Bardzo mnie to ucieszyło.
Pan jest dość witalny i męski, więc stało się to, co w końcu i tak by się stało. I tu pojawił się prawdziwy problem. Nie z nim, ale ze mną. Podczas stosunków odczuwam ból. Nigdy nie udało mi się też osiągnąć jakiejkolwiek satysfakcji seksualnej. Jest to o tyle dziwne, że wcześniej z życia erotycznego czerpałam wiele satysfakcji. Z mężem robiłam to z dużą przyjemnością, a teraz jestem pełna baw i niepokoju. Proszę o pomoc”.