Czuję się od niego gorszy. Nie pamiętam, co robiłam lub mówiłam w danej chwili
DONIESIENIA LISTONOSZA. PSYCHOLOG
Fot. zdrowemiasto.pl
Gdy widzę na ulicy, w szkole, czy w pracy, jakiegoś przystojnego chłopaka bądź faceta, to czuję się od niego gorszy. Dlaczego tak się dzieje? Muszę przyznać, że na swój wygląd czy urodę nie narzekam i wiem, że dziewczyny na mnie "lecą". Co robić, jak sobie z tym radzić? Damian, lat 20, woj. opolskie
To, że człowiek porównuje się do innych jest rzeczą bardzo naturalną. Myślę, że każdy patrzy na siebie i jednocześnie patrzy na innych i ocenia kto wygląda lepiej, kto jest lepiej ubrany, kto coś lepiej powiedział itp. Osoby pewne siebie, z wysoką samooceną, przeważnie dokonują porównań na korzyść siebie albo gdy zauważają, że nawet jeśli ktoś jest od nich w czymś lepszy, to oni i tak są dobrzy w innych dziedzinach i nie zamartwiają się z tego powodu. Mają po prostu dobre zdanie o sobie i są zadowoleni z siebie. Pan najwidoczniej jest trochę za mało pewny siebie, możliwe że jest też pan bardzo skromną osobą. Widzi Pan, że się podoba dziewczynom, jednak najwidoczniej nie docenia pan siebie do końca, skoro porównując się z innymi w sferze wyglądu, zawsze stawia się pan na gorszej pozycji. Jeżeli jest to możliwe radziłabym Panu starać się mniej zwracać uwagę na wygląd innych, a zacząć dostrzegać w sobie pozytywne strony własnego wyglądu. Jednak radzę robić to z umiarem, by wygląd nie zajmował w Panu życiu centralnego miejsca. Prawda jest taka, że to, na ile jesteśmy piękni, wynika w znacznym stopniu z naszego wnętrza. I to się najbardziej liczy! Proszę dostrzegać w sobie także pozytywne cechy, ale nie związane z wyglądem, zwracać własną uwagę, jeżeli zrobi Pan coś dobrze, sprawdzi się w czymś. Może się Pan zaangażować w jakąś działalność, hobby, które będą dawały mu satysfakcje, radość albo poczucie, że robi coś dobrze. By być z siebie zadowolonym należy polubić siebie, robić coś, co da nam poczucie dumy i szacunku dla własnej osoby. Gdy to Pan osiągnie, wówczas zdziwi się pan, jak szybko przestanie się oceniać gorzej od tych, którzy przechodzą ulicą!
Życzę powodzenia w budowaniu wiary we własną osobę! (ba)
Mam 26 lat i problem z pamięcią. Od pewnego czasu nie pamiętam, co robiłam lub mówiłam w danej chwili. Daną czynność wykonuję po dwa razy. Przykład: przygotowuję kolację, idę się wykąpać, a po kąpieli znowu robię kolację. Mówię coś kilka razy lub pytam, nie pamiętając, że przed chwilą była o tym mowa. Nie potrafię też pewnych zdarzeń umiejscowić w czasie, tzn. co kiedy się wydarzyło i co było potem. Takich przykładów jest całe mnóstwo. Na początku to było śmieszne, ale tylko do dnia, kiedy odkręciłam kurek z gazem i wyszłam z domu na 3 godziny. Na drugi dzień było to samo, tyle że byłam w domu i gaz zakręciłam po 10 minutach. Poczułam, że się ulatnia. Boję się siebie samej! Mam 7-miesięczne dziecko i boję się, że kiedyś zapomnę ważnej rzeczy i zrobię mu krzywdę. Proszę bardzo o pomoc, bo jestem przerażona swoim zachowaniem! Dodam jeszcze, że w moim życiu nie dzieje się nic szczególnego, co mogłoby tak na mnie wpływać. Czy to coś poważnego? Do jakiego lekarza powinnam się zgłosić? Lucyna, lat 26, Elbląg
Pani Lucyno! Bardzo dobrze, że szuka Pani pomocy, bo rzeczywiście nie można dopuścić do jakiejś tragedii! Myślę, że najlepiej udać się do lekarza pierwszego kontaktu, który po zebraniu wywiadu powinien skierować Panią do neurologa, który wykonana odpowiednie badania (np. tomografię). Należałoby sprawdzić, czy w mózgu nie ma żadnych zmian. Proszę sobie przypomnieć, czy doświadczyła Pani w przeszłości jakichś urazów, poważniejszych upadków z utratą przytomności bądź poważniejszych chorób oraz oczywiście sam początek tych dolegliwości - to wszystko będzie bardzo istotne. Jeśli okaże się, że wszystko jest w porządku, a mam taką nadzieję i tego życzę, warto udać się wówczas do psychologa, który np. dla pewności wykona odpowiednie badania neuropsychologiczne, ale również inne, które pozwolą znaleźć przyczynę Pani dolegliwości a tym samym odpowiednie rozwiązanie problemu. Do tego czasu proszę uprzedzić domowników, że może mieć Pani kłopoty z pamięcią, zapominać o różnych ważnych rzeczach, aby te osoby były uważne, można powiedzieć - "pilnowały" pani. Jeśli natomiast mieszka Pani sama z dzieckiem to najlepiej poprosić kogoś, aby na ten czas zamieszkał z Wami lub proszę zamieszkać u kogoś. Myślę, że na początek to tyle. Proszę śmiało pisać, gdyby były jakieś problemy lub pytania! (jb)
To, że człowiek porównuje się do innych jest rzeczą bardzo naturalną. Myślę, że każdy patrzy na siebie i jednocześnie patrzy na innych i ocenia kto wygląda lepiej, kto jest lepiej ubrany, kto coś lepiej powiedział itp. Osoby pewne siebie, z wysoką samooceną, przeważnie dokonują porównań na korzyść siebie albo gdy zauważają, że nawet jeśli ktoś jest od nich w czymś lepszy, to oni i tak są dobrzy w innych dziedzinach i nie zamartwiają się z tego powodu. Mają po prostu dobre zdanie o sobie i są zadowoleni z siebie. Pan najwidoczniej jest trochę za mało pewny siebie, możliwe że jest też pan bardzo skromną osobą. Widzi Pan, że się podoba dziewczynom, jednak najwidoczniej nie docenia pan siebie do końca, skoro porównując się z innymi w sferze wyglądu, zawsze stawia się pan na gorszej pozycji. Jeżeli jest to możliwe radziłabym Panu starać się mniej zwracać uwagę na wygląd innych, a zacząć dostrzegać w sobie pozytywne strony własnego wyglądu. Jednak radzę robić to z umiarem, by wygląd nie zajmował w Panu życiu centralnego miejsca. Prawda jest taka, że to, na ile jesteśmy piękni, wynika w znacznym stopniu z naszego wnętrza. I to się najbardziej liczy! Proszę dostrzegać w sobie także pozytywne cechy, ale nie związane z wyglądem, zwracać własną uwagę, jeżeli zrobi Pan coś dobrze, sprawdzi się w czymś. Może się Pan zaangażować w jakąś działalność, hobby, które będą dawały mu satysfakcje, radość albo poczucie, że robi coś dobrze. By być z siebie zadowolonym należy polubić siebie, robić coś, co da nam poczucie dumy i szacunku dla własnej osoby. Gdy to Pan osiągnie, wówczas zdziwi się pan, jak szybko przestanie się oceniać gorzej od tych, którzy przechodzą ulicą!
Życzę powodzenia w budowaniu wiary we własną osobę! (ba)
Mam 26 lat i problem z pamięcią. Od pewnego czasu nie pamiętam, co robiłam lub mówiłam w danej chwili. Daną czynność wykonuję po dwa razy. Przykład: przygotowuję kolację, idę się wykąpać, a po kąpieli znowu robię kolację. Mówię coś kilka razy lub pytam, nie pamiętając, że przed chwilą była o tym mowa. Nie potrafię też pewnych zdarzeń umiejscowić w czasie, tzn. co kiedy się wydarzyło i co było potem. Takich przykładów jest całe mnóstwo. Na początku to było śmieszne, ale tylko do dnia, kiedy odkręciłam kurek z gazem i wyszłam z domu na 3 godziny. Na drugi dzień było to samo, tyle że byłam w domu i gaz zakręciłam po 10 minutach. Poczułam, że się ulatnia. Boję się siebie samej! Mam 7-miesięczne dziecko i boję się, że kiedyś zapomnę ważnej rzeczy i zrobię mu krzywdę. Proszę bardzo o pomoc, bo jestem przerażona swoim zachowaniem! Dodam jeszcze, że w moim życiu nie dzieje się nic szczególnego, co mogłoby tak na mnie wpływać. Czy to coś poważnego? Do jakiego lekarza powinnam się zgłosić? Lucyna, lat 26, Elbląg
Pani Lucyno! Bardzo dobrze, że szuka Pani pomocy, bo rzeczywiście nie można dopuścić do jakiejś tragedii! Myślę, że najlepiej udać się do lekarza pierwszego kontaktu, który po zebraniu wywiadu powinien skierować Panią do neurologa, który wykonana odpowiednie badania (np. tomografię). Należałoby sprawdzić, czy w mózgu nie ma żadnych zmian. Proszę sobie przypomnieć, czy doświadczyła Pani w przeszłości jakichś urazów, poważniejszych upadków z utratą przytomności bądź poważniejszych chorób oraz oczywiście sam początek tych dolegliwości - to wszystko będzie bardzo istotne. Jeśli okaże się, że wszystko jest w porządku, a mam taką nadzieję i tego życzę, warto udać się wówczas do psychologa, który np. dla pewności wykona odpowiednie badania neuropsychologiczne, ale również inne, które pozwolą znaleźć przyczynę Pani dolegliwości a tym samym odpowiednie rozwiązanie problemu. Do tego czasu proszę uprzedzić domowników, że może mieć Pani kłopoty z pamięcią, zapominać o różnych ważnych rzeczach, aby te osoby były uważne, można powiedzieć - "pilnowały" pani. Jeśli natomiast mieszka Pani sama z dzieckiem to najlepiej poprosić kogoś, aby na ten czas zamieszkał z Wami lub proszę zamieszkać u kogoś. Myślę, że na początek to tyle. Proszę śmiało pisać, gdyby były jakieś problemy lub pytania! (jb)
Poinformuj znajomych o tym artykule:
REKLAMA
Inne w tym dziale:
- Podnośniki koszowe, usługi dźwigowe. Bydgoszcz REKLAMA
- Żylaki. Leczenie żylaków kończyn dolnych. Bydgoszcz, Inowrocław, Chojnice, Tuchola. REKLAMA
- Ortopeda. Chirurgia ortopedyczna. Medycyna sportowa. Warszawa REKLAMA
- Mój pierwszy kontakt seksualny. Molestowana
- Fascynacja, zauroczenie... Miłość? Wakacyjna przygoda
- Mówi, że mnie nie kocha... Nieszczęśliwa miłość
- Zaburzenia lękowe. Depresja. Nerwica natręctw. Boję się igły
- Pobił mamę! Mój brat nam zagraża. Antyspołeczne zaburzenia osobowości
- Teraz już wiem, że jestem raczej gejem. Homoseksualizm?
- Poznałam przez internet mężczyznę. Zakochałam się. Co ma zrobić?
- Boję się wind, tuneli, restauracji, toalet miejskich... Mam depresję?
- Zaczęły się wizyty Urzędu Skarbowego, potem komornika... Mocno to odczułam.
- Masturbacja. Robię to bardzo często i potrzebuję dodatkowych bodźców w postaci np. pornografii
- Wszystkie w tym dziale
REKLAMA
